Op 5 november kregen Ingerid en haar gezin een onmogelijke boodschap: de borstkanker waar Ingerid sinds mei 2018 voor werd behandeld, is uitgezaaid op twaalf plaatsen en genezing is niet meer mogelijk. Sindsdien koestert het gezin elk moment dat ze samen hebben meer dan ooit tevoren en zoekt elk van hen naar een manier om zelf overeind te blijven en tegelijk elkaar vast te houden.

Als de uitslag van slecht zou zijn had ze twee voornemens: haar gezin inpakken en wegrijden en onderweg haar geliefde Karim ten huwelijk vragen. Helaas kwam inderdaad het allerslechtste nieuws denkbaar. Ingerid hield zich aan haar voornemens: in de parkeergarage van het ziekenhuis vroeg ze Karim ten huwelijk en eenmaal thuis pakten ze met z’n allen hun boeltje in en togen naar Terschelling. “Ik dacht dat mijn wereld zou instorten als ik zou horen dat ik niet meer te genezen ben. Dat je na zulk nieuws dagenlang samen zou huilen en schreeuwen op het strand. Maar zo werkt dat blijkbaar niet. We hebben de dag van deze verschrikkelijke diagnose samen gehuild. Sindsdien heeft iedereen zijn eigen momenten en zijn eigen worsteling. De eerste twee maanden waren zo ontzettend zwaar en verdrietig. Elke ochtend lag ik huilend in mijn bed. Toen wende het. Voor zover je hieraan kan wennen.”

Wat overblijft is de vraag: hoe ga je verder?

Gelukkig kunnen alle gezinsleden terecht bij Ingerids therapeut van het Helen Dowling Instituut (HDI). Dochter Zohra-Sophie: “Door alles wat er gebeurde ging met mij op school niet goed. Ik twijfelde of ik een jaar over moest doen of heel hard moest werken om over te gaan. Het is heel fijn om daarover te kunnen praten op een veilige plek, waar je over alles kan praten.”

Ingerid: “Ook durfde ik eigenlijk niet in de toekomst te kijken, dus werd ik niet blij van een bucketlist. Ik heb bij het HDI geleerd om in het nu te leven, met de dag te kijken wat kan. Ik wil wel dingen in de toekomst plannen, want dat geeft ook hoop, maar niet verder dan twee maanden vooruit. Als ik nu ergens van droom is het reizen met mijn gezin. Dat was altijd onze passie. We hebben ook een tijd in Thailand gewoond met z’n allen. En natuurlijk droom ik stiekem dat er een medicijn komt dat aanslaat, dar er een revolutionaire behandeling komt. Ik blijf hoop houden, want zonder hoop kun je niet leven en intussen geniet ik met volle teugen van elk mooi moment in mijn leven…”

Help jij mensen zoals Ingerid en haar familie?
Koop champagne!

Doneer

Wil je het Helen Dowling instituut helpen, maar hoef je dit jaar geen champagne in huis? Dan kan je de run dit jaar ook steunen middels een directe donatie.